یک سر و هزار سودا؛ وقت سر خاروندن نداشتم، اما وقتی حاج آقا جواد حیدری جلسه سه شنبه رو پیغومچه (پیامک) کرد، رفتن به همایش شاعران و مداحان و قاریان واجب شد.
18:30 رسیدم بیت الزهرا(سلام الله علیها). از یه فرسخی مداح ها رو میشه از بقیه شناخت؛ از ریش های بلند البته با ریشه.
به اذن صاحب مجلس یا زهرا گفتم و وارد شدم. به شدت این مجلسا شما رو یاد قیامت میندازه؛ اونجایی که کنار باب الحسین همه منتظر اذن ورودند، همونجایی که وسط شلوغی ها دنبال آشنا می گردی.تا چشم کار می کرد نوکر و سر سپرده ارباب بود، وحید قاسمی، محمد بیابانی، علی آقای آئینه چی، حسن لطفی، حسن حسین خانی، رضای تاجیک، امیرحسین الفت و ... .
بوی بهشت خدا عطر بیت الزهرای سه شنبه بود. تو اتاق اول دست چپ یه بساط سماور و چایی هیأت نشان بود که توی این گرما اجاقش خاموش بود. همه به سمت جایگاه تو حیاط بودن جز یه جمعی که کنار بساطِ سمت چپ حول محور خورشید بودند. حضرت عشق با اون زلفای تاب دارش تکیه به دیوار زده بود.

رفتم تو حیاط و یه گوشه دنج نشستم. بیت الزهرا با نوای قرآن بیت الله شده بود. جعفری اولین مداح بود که بعد از غزل مجری کارشناسِ! همایش دعوت شد. جعفری سعی کرد تو دستگاه بخونه، تو قالب سنتی. کار کشیده شد به روضه ولی... ما مداح ها هم عجیبیم، پای روضه ما باید همه شهید بشن اما جعفری ناله می زد و بچه ها نگاهش می کردن. به قول حاجی ما به بعضیا نمره میدیم به جای اینکه حواسمون به اصل روضه باشه.
سید محمد جوادی وحید قاسمی رو دعوت کرد. وحید با بیت هاش نسبت به بی وفایی و فراموشی امام عصر و زمانمون بعد از نیمه شعبان بدجور خجالت زدمون کرد. نمی دونستم عرق های رو صورتم از خجالته یا گرمای توی حیاط. خدایی خیلی گرم بود. وحید گفت تخصصم مرثیه است و این جمله حلقه اتصال به روضه امام هادی بود


راستی جناب مجری گفته بود که قراره حاج آقا ماه رمضونِ امسال بچه ها رو مهمون حجره امام هادی کنند. همه واسه گریز به سامرا آماده بودند.
اگه دفعتاً تو جلسه این موضوع مطرح می شد به نظرتون چند نفر می تونستن واسه آقامون امام نقی مرثیه بگن و بسوزن و بسوزونن؟

اسحاقی هم دعوت شد تا اثری تقدیم کنه که بی مقدمه ما رو بُرد ایوون طلای حضرت اسد الله. الحمدلله معلومه علی اکبر لطیفیان کم نداریم. گفتم علی اکبر، جاش خیلی خالی بود. خدا به حق مادر سادات شفای عاجل عنایت کنه. دلم نمیاد ادامه بدم باید یه حمد شفا براش بخونم. بسم الله الرحمن الرحیم. الحمدلله رب العالمین ...
کاکاوند آخرین قاری قرآن جلسه بود که ما رو یاد تلاوتای شحات انداخت، قاری خوش صدایی که رکوردر روی پاش و ضبط قرائتش حرفه ای نشونش می داد.
 
حالا بعد از یک ساعت نوبت حاجی بود. صدای آشنایی که بیشتر از ربّنای بعضیا ما رو یاد ماه مهمونی خدا میندازه؛ حاج آقا منصور ارضی که خدا به طول عمر با عزتش اضافه کنه.

 
لازمه شب اول به خدا بگید «من مثلی؟»
بسم الله، حاجی با یه نگاه مهربون به جمعیت شروع کرد.
بعد از تشکر از قرّاء و شعرا و نوکرا که حاجی تو جمله معترضه ای اضافه کرد به اصطلاح مداح ها، ابروهای نازش رو توی هم گره زد و گفت:
لازمه شب اول به خدا بگید «من مثلی؟» کی مثل منه؟ کی مثل من خدایی داره که آلوده ای مثل من و هم تو مهمونیش راه بده؟ علنی هم بگیدا.

این سبکهای کره ای و چینی و افغانی ما رو به سمت خدا نمی بره.
نکات حاجی دو دسته بود، بعضیا عمومی و بعضیا خاصه ماه مهمونی.
تو نکات عمومی گفت:
حواستون باشه این شغل و منصب از طرف خداست هر چند افزودن معلومات و ادامه دادن این راه اکتسابیه.
مگه نه این که «اول العلم معرفه الجبار؟» خوب پس کسی که خوب بشناسدش تمام رفتارش رو درست می کنه؛ ظاهر و باطن. حتی تو لباس پوشیدن، تو تیپ زدن و ریش گذاشتن. نه این که منِ منصور طوری لباس بپوشم که هم ارباب خوشش بیاد هم دختر محلّمون بگه ماشاءالله. حاج منصور اینه؟ چه خوشگله، الهی قربونش بشم. (و ما یادمون نرفته که حاجی خوش گِله؛ چون مثل همه نوکرا گِلش از تربت کربلاست.)
بعضیا میگن چرا لخت میشید سینه می زنید، جلوی امام زمان هم همین کار رو می کنید؟ جلوی امامتون هم دست می زنید؟ آره داداش ما می زنیم. همین حالاش هم داریم می بینیم و می زنیم. (و راست می گفت حاجی. کور بشه مداحی که نگاه حضرت صاحب رو تو مجلس با اخلاص و توجه نبینه.)
حاجی از چهار صفحه ای که بچه های موسسه آماده کرده بودند قرار بود واسمون حرف بزنه، هر از چند گاهی هم به صفحه نگاه می کرد ولی هممون می دونستیم که نصف حرفهای حاجی درد دلشه، درد دل آقا، درد دل ما، درد دل مردم و درد دل ... . فقط کی قراره این دردها رو درمون کنه الله اعلم.
این آهنگهای سریال های کره ای رو شنیدید؟ ! (قربونش برم حاجی هم این کارست ها) این سبکهای چینی و افغانی رو، باور کنید اینها ما رو به سمت خدا نمی بره. هر چند زمزمه های جانسوزی میشه ازش ساخت.

ما وسیله تقرب به خداییم
قربونت مگه قماره؟ فلانی این طور خوند، بهمانی اون طور. بابا جون امام زمانت پس چی؟ (سوز دل حاجی داشت بالا می گرفت. دیگه اون چهار برگه جوابگو نبود.) آخه نوکر امام حسین باید ماشین پنجاه میلیونی بندازه زیر پاش؟
داداشمون هنوز دنبال لخت شدن و سینه زدن تو مسجد و دعوای با امام جماعته. پس کی می خوای به نفست غلبه کنی؟ تا میگن لخت نشو از مسجد میره بیرون دکون سوا می زنه. قرار بود ما بنده بشیم. ما وسیله تقرب به خداییم.
من به قرّاء هم گفتم فقط دنبال قاری های مصری نباشید صدا باید نمک داشته باشه. 
سبک و قالبهای ساده و فولکوریک دیگه جواب نمیده باید نسبت به سواد بالای مردم شعر انتخاب کنید.
ادبیات شعرا یا باید کلاسیک باشه یا نو، توی یه شعر اینها رو با هم قاطی نکنید.
 
 
از مردم تو خوندنتون زمزمه بگیرید
حاج آقا تو قسمت خاص ماه رمضون گفت:
لحن روضه باید با مناجات فرق کنه البته نه از این الحانی که تلویزیون پخش می کنه. توی سحر که دعا میذارن، حال مناجات واسه کسی ایجاد نمیشه فقط طرف میگه بدو بخور که الان اذان میشه.
 حتماً از روایات تو اشعار استفاده کنید. از مردم تو خوندنتون زمزمه بگیرید. قبل از جلسه عمومی یه محفل خصوصی با خدا و اهل بیت داشته باشید. ما باید صاحب نفس بشیم.
چون حاجی مهمون امام هادی هستند مصداقاً فرمودند نوکرا کدوم روضه ها رو از امام هادی بیان کنند.


سرخ کردنی ممنوع، فلافل حرام
(بچه ها تند تند نکته برداری می کردند؛ من هم، اما تو گوشی. گفتم الآنه که حاجی بگه بابا جون بسه انقد اس ام اس بازی کردی.)
یه نگاه به صفحه آخر کرد و خندید و گفت: حالا توصیه بهداشتی.
دارو بخورید، بزنید، بمالید، (همه می خندیدند. حاجی هم. معلومه تجربه روغن مالیدن واسه صدا باید برای حرفه ای ها باشه) سرخ کردنی ممنوع، فلافل حرام و ... .


 
کی گفته نباید با مناجات روضه خوند.
طوری باید دعوت به خدا کنید که مردم تا محرم دیگه توشه راه داشته باشند.
دعای افتتاح واسه تقویت نوکریه. کی گفته نباید با مناجات روضه خوند. به همه بگید استادم گفته مناجات باید وصل بشه به ابی عبدالله. فقط با روضه میشه مردم رو هدایت کرد. تو بیداری اسلامی ببینید فریادهای اهل تسنن رو که میگن لبیک یا حسین. قراره همه یا حسین بگن و بمیرند. تو زیارت هفت گانه حضرت ارباب سندش هست.
مرحوم شهید دستغیب میگه یکی از راههای پاک شدن از مال حرومی که خوردی بعد از توبه، خوردن نذری روضه اربابه.
موقع افطار وقتی بهت خرما تعارف کردند بگو خدا لعنت کنه اونایی رو که به بچه هات نون و خرما صدقه دادند.

دیگه گوشیم خیس شده بود کلیدهای گوشی رو نمی دیدم تا یاددداشت برداری کنم.
گونه های حاجی هم سرخ شده بود و خودش هم گریه می کرد ...
 
نویسنده حاج نعمت